Şah damarından yakın, Şah’lardan uzak

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı.

Bakirliği kıskandırmalı riyakâr ruhlarımızı  

Aşkı unutturan ne varsa kalabalıklara gömüp kaçabilmeli

Taze insan berraklığında arınabilmeli, sakin bir ikindi yağmuruyla

Yağmurun armağanı toprak kokusunu iliklerine kadar duyumsamalı

Ciğerlerindeki coşku ruhunu teslim alana dek çekmeli

Şarapsız sarhoşluğu ve hesapsız tefekkürü tatmalı

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı

Isırılmamışken henüz yasak elma, bilmeli

Bol ışık, bol insan, bol kahkaha silemeyecek ölümü

Feryatla gelen ömrü, feryatla bitecek görmeli

Zaman bir fahişe oynaklığında döndürür başı

Dönen yalnızca dünya değil sezmeli

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı

Gitmediği bir şehri özler gibi özlemeli

Tutmadığı bir eli hisseder gibi hissetmeli

Ruhunun öz’ündeki ölümsüzlük istencini

Ve melali de nihal gibi sevebilmeli

Can suyuyla buluşan toprağın gökyüzüne sevdası gibi

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı

Sessizliği, susturmalı tüm manasız gürültüleri

Sahiciliği utandırmalı tüm yalanları

Güzelliği tarumar etmeli “en güzele” aşina şairleri bile

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı

Şah damarından yakın, Şah’lardan uzak olmalı.