Ben Karamsar Değilim Eleni

Ben karamsar değilim Eleni

Sonbahar renkleri çöktü içime

Yağmayan yağmurların kasvetli bulutları dolanıyor yine tepemde

Radyodaki kadife ses maden diyor

Kırk Bir diyor, kader diyor…

Aynadaki ben ve göz altımdaki halkalar

Biriken yorgunluğun ve utancın nişanesi gibi mağrurlar

İçime, duyduklarımın ve gördüklerimin ağırlığı çökerken

Yukarıda yağmayan yağmurların

Kasvetli bulutları dolanıyor

Griye çalan bir şehrin asık suratlarında arıyorum

Yaşam sebebimi,

Umutsuzca…

Ama ben karamsar değilim Eleni,

Gerçekler Şubat soğuğu kadar irkiltici

Ölüm kadar sahici ve melankolik

Ekmeği ve bedeni yerin altında kalan bir madenci kadar yakıcı

Mezar başı ağıtları kadar sarsıcı

Ben karamsar değilim Eleni,

Aşkın ılık meltemini özledim sadece

Radyodaki kadife ses ölüm kadar soğuk.

Üşümekten yoruldum Eleni

Sıcak yerlere gitmeli,

Mezarlıklarına gençlerin gömülmediği

Kaderimizden payımıza yoksulluğun düşmediği…

Hayat yerin altında da üstünde de çok zor Eleni

Ama ben karamsar değilim Eleni,

Yeryüzü bir gün cennet olacak Eleni…