Ah Be Dayı

“Bu Dünya Mutlu Olmak İçin Tasarlanmış Bir Yer Değil”

                                                          ARTHUR SCHOPENHAUER

Hafta başında dayım vefat etti…

Ben biricik dayımı, evlatları her daim gurur duydukları babalarını, eşi sadık bir kocayı, Yayladağı, aydın bir kişiyi, dostları mert bir adamı, annem şefkat dolu abisini ve Mevzuhaber sıkı bir takipçisini kaybetti… Hepimiz onun gidişiyle çok şey kaybettik. Ama o gittiği yerde mutluysa, varsın biz kaybedelim… Varsın beklenmedik ölümün açtığı enkazdan çıkmanın mücadelesini verelim.

***

Her yazımının altında yorumlarını gördüğümde mutlu olurdum. Onun ve de babamın yazılarımı beğenmesi ayrıca mutlu ederdi beni. Çünkü o iki adamın yaşadıkları ortak sıkıntılar karşısındaki dik duruşları ve olgunlukları her daim örnek olmuştu bana. Şimdi birisi gitti. Bir yorum eksildi… Doğduğum yere gitmek için bir sebep daha eksildi.

Yılda bir iki kez de olsa güzel manzaralı evinin balkonunda uzun sohbetlerimiz olurdu. Şimdi o sohbetlerin yılda yalnızca bir iki defada kalışının pişmanlığı var içimde. Ertelediğim aramaların, görüşmelerin pişmanlığı. Her yazıda arayıp “sağol be dayı” demeyişimin pişmanlığı. Çok mühim işler peşindeymişim gibi çok mühim adamları erteleyişimin pişmanlığı. Varlığında da yokluğunda da bana onlarca ders vermiş oldun. Ama bu son dersi böyle almasaydım be dayı. Ah be dayı.

Schopenhauer haklı çıkmasaydı be dayı. Bu dünya gerçekten mutlu olmak için tasarlanmış bir yer değil be Dayı. İnşallah gittiğin yer mutluluk, huzur ve sevgi için tasarlanmıştır…

Çok isterdim yeryüzünün de cennet olduğunu görmeni. Belki ben de göremeyeceğim, belki benim çocuklarım da. Ama senin görmeni çok isterdim be Dayı.

***

Eşin Şükran, kızın Hatice, oğulların Uğur, Ertuğrul, Halil İbrahim, kardeşin Ayşe, yeğenlerin Aslı Nur ve benim…İz bıraktığın herkesin kalbinde, zihninde ve ruhunda var olacaksın….

Mekânın Cennet, melekler yoldaşın olsun Dayı…